Ze was 19 jaar en kwam hoogzwanger vanuit het AZC naar de gemeente waarin ik werk. Nog twee maanden te gaan. Ze sprak nog niet de Nederlandse taal, noch een enige andere westerse taal. Ze was terughoudend en in zichzelf gekeerd. Met behulp van een tolk hoorden we dat er tot nu toe geen klachten waren, dus ze had geen hulp gevraagd. De vader was niet in beeld. Er waren geen babyspullen, de aanvraag uitkering zou pas over een maand effectief worden. We vroegen namens haar een voorschot op de uitkering.

Haar woning werd met behulp van landgenoten ingericht en we meldde haar met spoed bij een huisarts, verloskundige en kraamzorg. Het bleek een tweeling! Ze was besneden, zonder ingreep, heel ellendig en een risico. Tot dan had ze geen voorlichting en geen begeleiding gehad.

Meteen de prenatale zorg voor tienermoeders, die we gelukkig hebben in onze stad, ingeschakeld. Vanaf nu zou de zwangerschap intensief begeleid worden. Een professional van het consultatiebureau zou gaan voorlichten.

Via de kerk babykleertjes, via de gemeente bijzondere bijstand voor de hoogste benodigde babyuitzet (de kringloop was een uitkomst). We hebben haar in contact gebracht met vrouwelijke landgenoten. Leeftijdgenoten die dezelfde ervaringen al achter de rug hadden.

Toen de weeën te vroeg kwamen werd het een keizersnede. Gelukkig was daar door de gynaecoloog al rekening mee gehouden. Het dossier lag klaar, de medische gegevens waren bekend.

De bevalling verliep verder op rolletjes, er werden twee gezonde kinderen geboren, die na wat extra zuurstof na twee weken het ziekenhuis mochten verlaten. Inmiddels had ze vriendinnen, die haar zouden helpen bij de eerste onzekerheden als moeder.

Begeleider vluchtelingenopvang en -hulpverlening