Tegenover me zat een grote man. Dikke nek, enorme armen en tatoeages. Een klerenkast zoals dat heet. Hij was portier bij een kroeg. In plaats van opstootjes in de kiem te smoren door ruziënde clientèle uit elkaar te halen sprong hij ertussen en vocht mee. Dat was hem nu al een paar keer overkomen. De derde keer leidde dat tot een veroordeling en een reclasseringstoezicht.
Dit was ons eerste afspraak. Hij was zichtbaar wat nerveus. We namen plaats in een van de gesprekskamers en al snel kwam het delict ter sprake.
‘Heb je dan zo’n kort lontje?’ vroeg ik.
Vertwijfeld keek hij me aan. Hij was in verwarring en leek de vraag niet te begrijpen. Ik besloot de vraag te herhalen: ‘Heb je een kort lontje?’
‘Ehh…,’ stamelde hij beschaamd. ‘Wil je dat echt weten?’ Hij bloosde erbij.
Toen ik die blos zag realiseerde ik me dat hij de uitdrukking ‘een kort lontje’ niet kende. Of beter gezegd het had voor hem een heel andere betekenis. Voor zover hij wist vroeg de jonge vrouw aan de andere kant van de tafel, zijn reclasseringswerker, naar zijn jongeheer.
Ik wist niet hoe snel ik de uitdrukking moest uitleggen. ‘Ik bedoel, ben je snel boos?’ voegde ik er haastig aan toe. Ook ik bloosde nu van het idee dat hij dacht dat ik naar zoiets vroeg. Hij begreep zijn vergissing en zijn blos werd nog iets intenser. Meteen daarna schoten we beiden in de lach. Het ijs was gebroken. Een betere start van het toezicht kon ik me niet wensen.

Reclasseringswerker Toezicht SVG