Zeven jaar

Zeven jaar


Reclassering

Chris begeleidde ik maar liefst zeven jaar in een toezicht. Het begon met de standaard twee jaar maar vervolgens kwamen er toezichten bij. Beledigde hij een tramconducteur of bedreigde zijn moeder dan volgde er een veroordeling en een nieuw toezicht. Zeven jaar! Stel je voor, dan leer je elkaar wel kennen en maak je veel met elkaar mee.

Zijn achtergrond zou je gerust ‘schrijnend’ kunnen noemen. Zijn eerste levensjaren groeide Chris op in Nederland maar toen Jeugdzorg aanklopte bracht moeder hem onder bij oma op Haïti. Hij was toen zes jaar oud. Aan die periode had hij warme herinneringen. Nadat zij overleed leidde hij een paar jaar een zwervend bestaan. Zwierf op straat op straat samen met zijn hond en in gezelschap van andere kinderen. Soms verbleef hij kort in een opvangvoorziening. Chris belandde korte periodes in de gevangenis. Een vriend werd doodgeschoten. Toen hij zestien was keerde hij terug naar Nederland en woonde weer bij zijn moeder. Dat ging niet lang goed en toen hij net achttien was startte het eerste reclasseringstoezicht. Inmiddels was hij dakloos.

Chris had een laag IQ waardoor het moeilijk was om praktische zaken goed te regelen. Hij kon het niet overzien. In het toezicht besteedde ik veel tijd aan praktische zaken. Het aanvragen van een paspoort en DigiD, een bankrekening openen. De aanvraag van een uitkering was ook een hele toer. Voor bepaalde uitkeringen kwam hij niet in aanmerking. Te jong of te lang niet in Nederland gewoond. Of er waren verplichtingen waar hij niet aan kon voldoen. Dat vergde de nodige afstemming met de instanties om ruimte te maken voor uitzonderingen. Zonder ondersteuning lukte dat niet. Maar het accepteren van hulp vond Chris ook moeilijk. Hij verbleef in een daklozenopvang en zijn grootste wens was zelfstandig wonen. Ik zag hem liever in een woonvoorziening met veel begeleiding. Een woongroep waar meer jongens zoals hij woonden. We kwamen ergens in het midden uit. Hij ging zelfstandig wonen en zou ambulant begeleiding ontvangen.

Aan zijn tijd in Haïti had Chris een grote angst voor de politie overgehouden. De politie treedt soms met bruut geweld op tegen straatkinderen. In de daklozenopvang in Nederland kwam soms politie over de vloer. Hij was al eens in paniek vanéénhoog uit het raam gesprongen. De politie kwam niet eens voor hem.
Inmiddels woonde hij zelfstandig en op een dag kwam de politie wel voor hem. Dat kon niet missen ze belde immers bij hem aan. Ze drukte op zijn deurbel. Bij zijn woning, waar hij eindelijk op zichzelf woonde. In paniek vluchtte hij naar het balkon en bij zijn poging om over te stappen naar het balkon van de buren viel hij naar beneden. Van vier hoog. Zwaar gewond lag hij in de binnentuin. De revalidatie duurde maanden. Hoewel hij niet meer trap kon lopen weigerde hij zijn huis te verlaten. Op zijn billen, tree voor tree, schoof Chris de trap op en af. Dat veroorzaakte ernstige decubituswonden en opnieuw kwam het tot een ziekenhuisopname.

Dat eigen huis kon echt niet meer. Ik, de reclassering, weigerde een verzoek tot een zelfstandige benedenwoning te ondersteunen. Hij kon niet meer zelfstandig wonen. Zijn verzorging liet te wensen over en inmiddels was hij ook veroordeeld voor rijden onder invloed op zijn scootmobiel. Ik wilde hem met dwang op laten nemen in een woonvoorziening. Maar dat kan niet zomaar. Verschillende opties werden overwogen. Ik diende een verzoek in bij de rechtbank om de voorwaarden bij het toezicht te wijzigen zodat Chris verplicht zou worden om mee te werken aan plaatsing. Maar de rechtbank ging daar niet in mee.
Dat ik zijn verzoek niet ondersteunde en zelfs probeerde hem te verplichten maakte hem boos. Maar toch, ik bespeurde toch ook enig begrip. We kenden elkaar inmiddels zo lang en ik had hem al zo vaak bijgestaan. Hij begreep denk ik wel dat mijn opstelling ook voortkwam uit zorg. Uiteindelijk hielpen zijn vriendin en haar ouders hem aan een eigen woning en had ik alsnog min of meer het nakijken.

Het kan bij vlagen een behoorlijke worsteling zijn zo’n toezicht waarbij wederzijds begrip nodig is voor elkaars standpunten om met elkaar door te kunnen gaan. Langzaamaan ging het beter en tegen de tijd dat ik het toezicht kon afsluiten had hij al twee jaar geen delict gepleegd. Ik kom Chris soms nog tegen in de stad. Dan praten we wat bij, maken een paar grappen en nemen we weer afscheid.

Reclasseringswerker Toezicht LDH

Suggesties


Wim en Wilma

Wim en Wilma hadden elkaar leren kennen op de Cliff Richard fanclubdag. Zij was een stuk ouder dan hij maar dat bleek geen belemmering. Het was duidelijk dat ze gek op elkaar waren, dat straalde ervan af. Bovendien kwamen ze samen, als stel, naar de reclassering. Terwijl het om een…

Lezen

Huiselijk geweld

uitzichtloos, uitgepraat ingekakt en ineengezakt zitten zij daar samen ooit elkaars grote liefde nu rest kille wrok, zelfs haat ze verstaan niet de kunst om van de ander een leuker mens te maken noch de kunst van het opstappen ze zijn verdwaald, vervreemd, een verloren generatie en schamen zich niet…

Lezen

Surinaamse zuurkool

Eindelijk was het dan zover, het toezicht was ten einde. Hij kwam van ver, zowel letterlijk als figuurlijk. Deze man, zo goed als analfabeet, minderbegaafd, opgegroeid onder beroerde omstandigheden had hij zichzelf moeten opvoeden. Een overlever. Drugssmokkel, dat was zijn antwoord op de problemen waar hij zich voor gesteld vond.…

Lezen