We zaten in de gesprekskamer. Hij zat tegenover me net als de keren ervoor. Ik bestudeerde het strafblad. Behalve de verdenkingen die tot het schorsingstoezicht hadden geleid zag ik meerdere veroordelingen voor rijden zonder rijbewijs. Maar had ik het goed gezien en parkeerde hij niet zojuist zijn auto voor de deur van de reclassering?

‘Kom je met de auto naar je afspraken bij de reclassering,’ vroeg ik. Dat bleek inderdaad het geval, dat deed hij altijd. Ik vroeg of hij inmiddels zijn rijbewijs had behaald. ‘Nee hoor ik heb nooit een rijbewijs gehad, ik kan heel goed rijden, het gaat perfect,’ zei hij met enige trots. ‘Bovendien,’ zo ging hij verder, ‘betrof het toentertijd een brommer.’

Ik was verbaasd. Onderweg naar de reclassering was hij in overtreding. Hier moest ik me even op bezinnen. Natuurlijk, ik wees hem op de gevaren, op de eerdere veroordelingen. Maar wat nu verder? Het toezicht had betrekking op een heel ander soort verdenking. Moest ik me hier nog verdergaand mee bemoeien of het houden bij het vermanend toespreken? Ik besprak het met mijn collega’s.

Bij het volgende gesprek legde ik het meteen op tafel. De boodschap was duidelijk: ‘Als ik je nog een keer zie met de auto zal ik daar een melding van maken bij de politie.’ Hij reageerde zoals verwacht erg boos. Autorijden ging uitstekend, de auto was belangrijk voor hem, hij kon niet zonder. Hij had vele argumenten maar éénargument sprong eruit. ‘Je moet ook denken aan de hulpverleningsrelatie met mij,’ zei hij waarschuwend. Die kreeg nu immers een flinke knauw.

Met die hulpverleningsrelatie kwam het weer goed. Hij kwam naar zijn afspraken. Zonder auto. Na verloop van tijd verscheen hij plots weer met de auto. Hij had zijn rijbewijs gehaald en liet me dat trots zien.

Reclasseringswerker Toezicht RN