Niet doorsnee

Niet doorsnee


Reclassering

Ik was nogal betrokken geraakt bij het gezin. Dat kwam doordat mijn cliënt, laat ik hem Pieter noemen, nog maar achttien was. Dan ben je volwassen maar vaak nog onder de hoede van je ouders. Pieter woonde nog thuis.
Als ik een huisbezoek aflegde voerde we een gesprek aan de eettafel in de achterkamer. Zo nu en dan schoof zijn moeder even aan of ze volgde het gesprek op een afstand terwijl ze in de voorkamer de krant las. Ze hielp Pieter ook om zijn afspraken na te komen. ‘Wanneer moet je weer naar de reclassering?’ vroeg ze regelmatig. Vervolgens gaf ze een seintje als het zover was: ‘Niet vergeten, vandaag heb je een afspraak.’ Ze drukte hem op het hart toch vooral goed naar mij te luisteren en te gehoorzamen.
We waren twee jaar op weg toen zijn moeder ernstig ziek werd. Vanaf haar ziekbed bleef ze haar zoon volgen. ‘Naar jou luistert hij tenminste,’ zei ze.

Het ging inderdaad redelijk goed. Vooral als het over de kleine, dagelijkse, dingen ging was Pieter tevreden over onze samenwerking. Hoe gaat het thuis en op school? Zijn er nog regelzaken? Hoe loopt dat? Dagelijkse dingen, daarin de weg wijzen en bijsturen, niet onbelangrijk. Op een dag kwam hij zelfs met een bos bloemen om me te bedanken.
Maar soms maakte ik me minder populair. Niet lang na de bloemen overtrad hij een van de voorwaarden, een contactverbod. Dat meldde ik bij justitie en leidde tot twee weken in de cel. Daarna was hij boos op me. Hij kwam wel op zijn afspraken. De behoefte aan steun was groter dan zijn boosheid.
Zijn moeder zou niet lang meer leven. Dat maakte Pieter somber en passief. School ging moeizaam. Over enkele maanden zou hij zijn diploma voor meubelmaker behalen. De eindopdracht was het maken van een eettafel. Een opdracht die veel van hem vroeg. Tijd, concentratie, creativiteit en vakmanschap. Ik stak hem een hart onder de riem en een schop onder zijn kont. Om het zo maar te noemen. Hij wilde zijn moeder trots maken.

Niet lang na de afronding van de eettafel kwam zijn moeder te overlijden. Ik ontving een appje van Pieter: of ik die avond naar de condoleance wilde komen om afscheid te nemen. Ze was thuis opgebaard. In de achterkamer. Zijn moeder zou het op prijs hebben gesteld.
Ik was al thuis, klaar voor een ontspannen avond met mijn gezin. Even was ik in dubio. Het is werk, kan dit wel? Aan de andere kant wilde ik er zijn. Voor haar, voor Pieter en ook voor mezelf. Ik kende haar ook al jaren en het voelde vreemd om niet te gaan. Mijn conclusie was dat dit werk nu eenmaal niet doorsnee is. Dus ik ging.

Reclasseringswerker Toezicht RN

Suggesties


Wim en Wilma

Wim en Wilma hadden elkaar leren kennen op de Cliff Richard fanclubdag. Zij was een stuk ouder dan hij maar dat bleek geen belemmering. Het was duidelijk dat ze gek op elkaar waren, dat straalde ervan af. Bovendien kwamen ze samen, als stel, naar de reclassering. Terwijl het om een…

Lezen

Huiselijk geweld

uitzichtloos, uitgepraat ingekakt en ineengezakt zitten zij daar samen ooit elkaars grote liefde nu rest kille wrok, zelfs haat ze verstaan niet de kunst om van de ander een leuker mens te maken noch de kunst van het opstappen ze zijn verdwaald, vervreemd, een verloren generatie en schamen zich niet…

Lezen

Surinaamse zuurkool

Eindelijk was het dan zover, het toezicht was ten einde. Hij kwam van ver, zowel letterlijk als figuurlijk. Deze man, zo goed als analfabeet, minderbegaafd, opgegroeid onder beroerde omstandigheden had hij zichzelf moeten opvoeden. Een overlever. Drugssmokkel, dat was zijn antwoord op de problemen waar hij zich voor gesteld vond.…

Lezen