Eindelijk was het dan zover, het toezicht was ten einde. Hij kwam van ver, zowel letterlijk als figuurlijk. Deze man, zo goed als analfabeet, minderbegaafd, opgegroeid onder beroerde omstandigheden had hij zichzelf moeten opvoeden. Een overlever.
Drugssmokkel, dat was zijn antwoord op de problemen waar hij zich voor gesteld vond. Hij deed er immers niemand kwaad mee en hielp alleen maar diegene die het toch nodig hadden. Zo beredeneerde hij.

De rechter besloot anders, een toezicht moest het worden en inzicht moest hij krijgen over wat goed en fout was. Inzicht kreeg hij en fouten maken wilde hij niet meer. Kwetsbaar was hij en daarvan had menigeen misbruik gemaakt. Hij wilde het anders en zo leerde hij binnen het toezicht hoe dat moest en ook leerde hij schrijven. Zo trots was hij (en ik op hem), dat hij nu zelf dingen op kon lossen. Zo groeide hij van samen op pad, naar eigen keuzes maken, stappen zetten.
Dan de laatste stap, zonder toezicht, zonder mij. ‘We kunnen toch wel contact houden, als een soort van sociale controle’ stelde hij voor. Ik moest hem daarin teleurstellen. Daar had hij begrip voor.

Maar na enig tijd lag er een enveloppe in mijn postvak. Hij had deze afgegeven. In de envelop zat een recept voor Surinaamse zuurkool. Helemaal met de hand en in detail uitgeschreven. Hij was geen analfabeet meer.
Zo wist hij mij te bewegen om hem te bellen. Hoewel ik zo duidelijk had laten weten dat we geen contact meer zouden houden liet ik hem persoonlijk weten dat het recept in de smaak viel.

Reclasseringswerker Toezicht RN