In een schermutseling was ze van de trap geduwd. Dat had flink wat blauwe plekken veroorzaakt. De vrouw wilde geen aangifte doen. Het betrof haar 80-jarige zwager. Maar er moest wel iets gebeuren, haar zwager had hulp nodig.  Dit was niet de eerste keer.

Met een collega ging ik op huisbezoek. We kwamen aan bij het betreffende adres. In het weiland stond een molentje. Zo’n oude wipmolen met een piramideachtige onderkant en daarbovenop een schattig uitziend bovenhuis. De wieken ontbraken. Daar woonde hij, samen met zijn vrouw. Het was alsof we het erf van een boer opliepen. Ik verwachtte elk moment een woest blaffende herdershond die op ons af zou stuiven. Zo’n sfeer hing er.
We bestegen de steile houten trap. De bovenste helft van de deur ging al open en in de opening verscheen een stokoud mannetje. ‘Kom maar binnen met je collega, ik verwachtte jullie al’, riep hij naar ons. Het klonk niet heel verwelkomd. Toen we binnen stonden zei hij deze hele situatie maar onzin te vinden. Was het niet wat overdreven? Hij vroeg spottend of we geen assistentie van de politie nodig hadden. Nee, hij nam ons niet erg serieus.

Zijn vrouw wilde bij het gesprek aanwezig zijn. Aangezien ze ziek was werden we gesommeerd ons naar de slaapkamer te begeven. Opnieuw bestegen we een steile smalle trap om in de nok van de molen een kleine slaapkamer te betreden. Zijn zieke vrouw lag in bed. Hij kroop ernaast, onder de deken. Wij settelden ons aan het voeteind met een notitieblokje.
Zijn schoonzus stal als de raven. Beweerde hij. Ze zou onder meer de mooie kopjes uit de vitrinekast hebben gestolen. Hij zou haar zo weer een hengst verkopen. Ook zouden mensen het gemunt hebben op het gereedschap in de schuur. Daarom waren er bewakingscamera’s geïnstalleerd.
‘Waarom zijn jullie hier ook al weer?’ vroeg hij verstrooid.
Zijn vrouw nam hij ook niet serieus. Als ze wat toevoegde aan het verhaal ontkrachtte hij dat door nadrukkelijk nee te schudden. Ze keek ons enkele keren vragend aan; zo van ‘help me alsjeblieft’.

Er was meer aan de hand dan de ruzie met zijn schoonzus. Dat bleek tijdens het bezoek en ook toen ik later enkele personen uit de omgeving van het echtpaar sprak. Hij tiranniseerde zijn vrouw, schold haar uit, hij was vergeetachtig en extreem achterdochtig. De huisarts werd ingeschakeld, er volgde begeleiding door de geestelijke gezondheidszorg. Reclasseringsbegeleiding was verder niet nodig. Bezoek aan het molentje bleef eenmalig.

Reclasseringswerker Advies LDH