Ik was begin 20 toen ik bij de reclassering begon. Halverwege de jaren ’90. Ik denk er nog weleens aan terug en kan me verbazen over hoe anders het eraan toe ging. Een groot verschil is dat de reclassering toen met een team aanwezig was in de gevangenis. Dat heette Penitentiair Reclasseringswerk. Maar meestal werd het ‘binnenreclassering’ genoemd. Je had de binnenreclassering en buitenreclassering en ik was van de binnenreclassering. Samen met nog twee collega’s van de RN en een collega van het CAD (Consultatie Alcohol en Drugs, tegenwoordig de SVG) vormden we een klein team. Dit kleine team was een vaste factor in de gevangenis. We namen deel aan overleggen met gevangenisbewaarders en schoven aan bij het ochtendrapport. We waren makkelijk benaderbaar voor vragen van gevangenispersoneel en gedetineerden.

Ik hield me bezig met de intake van de nieuwkomers die op het inkomstenpaviljoen werden geplaatst. Onder de noemer trajectbegeleiding voerden ik heel diverse activiteiten uit. We waren een soort maatschappelijk werkers binnen de gevangenis.
Dan flipte er een gedetineerde omdat zijn vonnis hoog was uitgevallen en werd ik gevraagd om even met hem te gaan spreken omdat ik zo’n goede band met hem had. Vervolgens werd ik ingeschakeld voor een ‘begeleid bezoek’ en schoof ik aan bij een gesprek tussen een gedetineerde en zijn vrouw en trad ik op als mediator.

Ik herinner me nog een jonge knul, waarschijnlijk omdat het zo’n atypische cliënt was. Een blonde jongen van negentien. Het was echt nog zo’n jochie. Hij studeerde. Voor de spanning was hij met zijn vriendin naar Venezuela gereisd en teruggekeerd met cocaïne op zijn lichaam geplakt. Zijn vriendin zat ook vast. Hij werd zwaar gestraft, ik meen meerdere jaren gevangenisstraf, ik was daarvan onder indruk. Een jongen niet veel ouder dan ik.

Het was een Huis van Bewaring dus ook een beetje een duiventil. Veel cliënten waren snel weer weg, overgeplaatst of kortgestraft. Anderen bleven plakken in afwachting van hun beroep. Zo nu en dan was er een incident. Moesten alle cellen doorzocht worden omdat er een ketting van een volleybalnet mistte. Dat zou als wapen gebruikt kunnen worden. Ook herinner ik me een wisselontsnapping. Tijdens het bezoek was de gedetineerde de deur uitgelopen en bleef zijn broer, waar hij grote gelijkenis mee vertoonde, achter. Reuring was er genoeg.

Het was voor mij een leerzame plek en ontzettend fijn om met de steun van een klein hecht team de eerste stappen te zetten in het reclasseringswerkveld. Ik kijk er met veel plezier op terug.

Reclasseringswerker Advies RN