Bijna weekend

Bijna weekend


Reclassering

Hij was nog jong, negentien jaar. Met wat vrienden pleegde hij een woninginbraak. Er werd een toezicht opgelegd en ik had hem al verschillende keren gesproken. Plichtsgetrouw, een harde werker. Dat had hij zo van huis uit meegekregen. Goed je best doen op school, je eigen boontjes doppen, zelf je problemen oplossen. Trouw kwam hij dan ook op zijn afspraken bij de reclassering. Dat moest nu eenmaal.
De gesprekken liepen stroef. Hij liet niet veel van zichzelf zien. Mijn vragen beantwoordde hij kort. Nergens weidde hij uit. Ik kon moeilijk tot hem doordringen en bespeurde ontevredenheid en frustratie. Hij bleef aan de oppervlakte, sprak zich niet uit. Hij was niet blij.

Vrijdagmiddag, het weekend stond voor de deur. Mijn laatste afspraak na een drukke week was met hem. Ik verheugde me op het weekend en had me voorgenomen het gesprek niet al te lang te laten duren.
Het gesprek volgde het bekende patroon. Weer die bedruktheid, weer die stroefheid. Op school ging het goed, hij was een model leerling. Maar hij had geldzorgen. Dat was de aanleiding voor de woninginbraak. Het was zijn oplossing om geld voor schoolboeken te verkrijgen. Zijn ouders hadden het niet breed en konden hem daar niet bij helpen. Bovendien hij was negentien en moest voor zichzelf kunnen zorgen.
‘Ik heb nog steeds geen geld, ik heb een baantje nodig maar zie geen enkele mogelijkheid,’ zei hij. Ik verzekerde hem dat er echt wel mogelijkheden waren voor werk. We maakten een afspraak voor over twee weken om daar eens wat beter naar te kijken. Daarmee wilde ik het gesprek afronden. Ik stond op om hem naar de uitgang te begeleiden. Mijn weekend was in zicht. Ik voelde me bezwaard dat ik ondanks zijn somberheid uitzag naar het weekend.

We stonden tegenover elkaar. Zijn bedruktheid vulde de ruimte. ‘Ik zie dat je je niet goed voelt,’ zei ik. ‘We zijn maanden verder maar ik ben niets opgeschoten. Ik ben nergens goed voor,’ zei hij terneergeslagen. Dat raakte me. Ik zag een jongen met potentie. Die harde werker, die modelleerling. Hij had vertrouwen nodig. ‘Ga zitten,’ zei ik. Ik haalde laptop en het volgende uur zaten we naast elkaar en speurde het internet af naar mogelijkheden voor werk. We bezochten vacaturewebsites, sites van uitzendbureaus, bekeken sollicitatietips, spraken over wat hij wilde en leuk vond. Langzaamaan veranderde zijn humeur en verscheen er een smile op zijn gezicht.
‘Bedankt dat u de tijd voor me genomen heeft,’ zei hij na afloop.
Die middag bleek een kantelpunt in het toezicht. Ik had extra tijd voor hem gemaakt en dat had hem vertrouwen gegeven. Hij stond er niet meer alleen voor. De vervolgafspraken verliepen stukken beter. Hij sprak zichzelf uit, vertelde over zichzelf. Hij liet zichzelf zien.

Reclasseringswerker ToezichtRN

Suggesties


Wim en Wilma

Wim en Wilma hadden elkaar leren kennen op de Cliff Richard fanclubdag. Zij was een stuk ouder dan hij maar dat bleek geen belemmering. Het was duidelijk dat ze gek op elkaar waren, dat straalde ervan af. Bovendien kwamen ze samen, als stel, naar de reclassering. Terwijl het om een…

Lezen

Huiselijk geweld

uitzichtloos, uitgepraat ingekakt en ineengezakt zitten zij daar samen ooit elkaars grote liefde nu rest kille wrok, zelfs haat ze verstaan niet de kunst om van de ander een leuker mens te maken noch de kunst van het opstappen ze zijn verdwaald, vervreemd, een verloren generatie en schamen zich niet…

Lezen

Surinaamse zuurkool

Eindelijk was het dan zover, het toezicht was ten einde. Hij kwam van ver, zowel letterlijk als figuurlijk. Deze man, zo goed als analfabeet, minderbegaafd, opgegroeid onder beroerde omstandigheden had hij zichzelf moeten opvoeden. Een overlever. Drugssmokkel, dat was zijn antwoord op de problemen waar hij zich voor gesteld vond.…

Lezen