Glen had een pizzakoerier overvallen. Het was zijn eerste delict. Hij was er beroerd van en had zichzelf enkele weken later zelf gemeld bij de politie. Met het vele goud in zijn mond en zijn tatoeages zag hij eruit als een bendelid. Achter dat stoere uiterlijk schuilde een gevoelige man. Hij sprak open over zijn gevoelens en was creatief. Glen schreef toneelstukken waarmee de Antilliaanse gemeenschap werd voorgelicht over taboeonderwerpen; safe-seks, drugsgebruik, dat soort onderwerpen. De stukken werden opgevoerd in buurthuizen.
Op de Antillen had hij een dochtertje van drie bij zijn ex-vrouw. In Nederland had hij een vriendin. Beide vrouwen wisten niet van elkaars bestaan. Zijn vriendin in Nederland wist niet dat hij een dochtertje had. Dit beschouwde ik als een privékwestie waar ik als toezichthouder niet per se een mening over had of iets mee moest in het de begeleiding.

's Morgenskeek ik op mijn werkmobiel en zag dat Glen de afgelopen nacht drie keer gebeld had. Vreemd. Op kantoor opende ik mijn mail en vond vier mails van hem in mijn inbox. De emotie spatte van de berichten. Hij stond op het vliegveld. Op weg naar de Antillen. Die nacht had hij gehoord dat geheel onverwacht zijn dochtertje was overleden. Hij kon het nergens kwijt. Daardoor was ik in deze omstandigheden de enige persoon waar hij steun bij kon zoeken. Niet zijn huidige vriendin maar zijn reclasseringswerker. Doordat hij het bestaan van zijn vrouw en kind verborgen hield zag hij in zijn paniek even geen andere oplossing dan mij te bellen. Die eenzaamheid, op dit verdrietige moment in zijn leven, raakte me. Ik vond het heel heftig.

Na zijn terugkeer, het toezicht liep inmiddels tegen het einde, heb ik hem in contact gebracht met een psycholoog om zijn verdriet te verwerken en om te leren gaan met emoties. Ook had hij inmiddels een coach van een instantie voor jeugdhulpverlening. Het toezicht kon ik met een gerust hart afsluiten.

Reclasseringswerker toezicht RN